Een zachte avondtemperatuur, een kleurrijk podium tegen het donkerende groen van de Goffert, een innemende Iris Hond met haar prachtige muziek… dat waren een paar van de ingrediënten die dit concert tot een bijzondere belevenis maakten. Omdat ik als activiteitenbegeleider werk bij de RIBW Nijmegen en Rivierenland had ik de kans om er bij te zijn.
Want Iris Hond bracht niet alleen muziek, hoewel dat al een avond van onze aandacht waard zou zijn. Met haar ‘band’ van voornamelijk strijkers en een percussionist kregen we een mix van instrumentale nummers, eigen songs en klassieke hoogstandjes. Haar stem deed denken aan Norah Jones, maar dan donkerder, doorleefder, en was een mooie combinatie met de rijke soms zelfs schrijnende klanken van de muziek. Dat ze haar stiletto-pumps meteen na opkomst uitschopte en blootsvoets achter de vleugel zat past helemaal in dat beeld.
Maar naast de zowel vurige als intieme stukken die Iris speelde, vertelde ze tussendoor ook op persoonlijke wijze over zichzelf en haar leven. Een leven dat vanaf haar jeugd ongewoon en heftig verliep, waardoor ze in een dubbelleven terecht kwam: enerzijds de succesvolle jonge conservatoriumstudente-met-glanscarrière-voor-de-boeg, en anderzijds een dakloze jonge meid die de zelfkant van de maatschappij heeft leren kennen. “Op het conservatorium heb ik muziek leren spelen, op straat leerde ik de betekenis ervan.” Met die motivatie speelt Iris nu voor mensen die normaal niet met (klassieke) muziek in aanraking komen, al is het alleen maar vanwege de financiën: daklozenopvang, gevangenissen, AZC’s en psychiatrische klinieken. Dat Iris deze avond in het openluchttheater van het Goffertpark speelde op uitnodiging van “NEC Doelbewust”, het onderdeel van de voetbalclub dat investeert in maatschappelijke doelen, geeft nog extra kleur aan de betrokkenheid van alle “spelers op het maatschappelijk veld”.
Toen de avond eindigde, kreeg ze een groot applaus van een bewogen publiek, dat zich realiseerde iets bijzonders te hebben meegemaakt. Iris zelf nam nog even de gelegenheid het publiek in te lopen, zich te laten omhelzen, en ook van mensen persoonlijk te horen hoezeer ze hen geraakt had met haar muziek en haar verhaal.